Wie wil ervaren hoe een slavenschip er van binnenuit ziet, kan over ruim twee maanden terecht in het Suriname Museum aan de Zeeburgerdijk. In de kelder is het vooronder van een slavenschip nagebouwd waar je ziet onder welke erbarmelijke omstandigheden tot slaaf gemaakten eeuwenlang werden verscheept vanuit Afrika naar Suriname. De Amsterdamse nazaten Moesha Codfried en haar moeder Maureen Kensmil-Codfried mochten alvast komen kijken. "De kracht die zij hebben gehad om dit te kunnen doorstaan, is ongekend'.
Als Moesha Codfried en haar moeder Maureen Kensmil-Codfried de trap afdalen naar de kelder en in het vooronder van het schip terechtkomen, wordt het doodstil. Op planken liggen ketenen die de tot slaaf gemaakten om hun enkels kregen. Hiermee zaten ze aan elkaar vast en moesten ze de reis van zo'n zes weken liggend in hun eigen uitwerpselen doorbrengen met slechts 40cm ruimte per persoon. Velen stierven onderweg en wie het overleefde, werd verkocht aan een plantagehouder die ze tewerkstelden op één van de honderden plantages in Suriname.
Tastbaar
Aan de muren in het Slavenschip hangen ook ketenen die om de hals en polsen van tot slaaf gemaakten werden gedaan. Moesha voelt aan het metaal van de boeien. "Kijk hoe hard dit aanvoelt", zegt ze tegen haar moeder. Maureen: "Dat je überhaupt geketend werd, verschrikkelijk", zegt ze geschrokken.
Maureen ging twee jaar geleden op zoek naar haar slavernijverleden. Haar dochter Moesha maakte daar samen met collega Joy Serier de documentaire Van Damsco naar Paramaribo over. In het Nationaal Archief in Den Haag vond Maureen in de slavenregisters de namen en gegevens van hun voorouders uit de negentiende eeuw. Eén van haar voorouders die in 1843 onder slavernij werd geboren had een opvallende naam. "Ze heette Zwaantje", vertelt Maureen. "Het is toch niet te geloven zo'n naam voor een zwarte vrouw. Haar moeder Pransa mocht die zelf niet kiezen."
Nu ze in de replica van het slavenschip staat, wordt voor Maureen nog meer invoelbaar wat haar voorouders hebben moeten doorstaan. "Als je het in een archief opzoekt, heb je en naam, en data maar in dit schip wordt alles nog tastbaarder. Dit is de start geweest van alles wat nog moest komen. dat vind ik lastig, maar ik ben ook trots op hun kracht."
Maureen: "Je komt vanuit je vertrouwde omgeving en wordt geketend op een schip. Je gaat naar je weet niet waar, en hebt geen recht meer op je eigen identiteit, je naam, op wie je bent, op je lichaam. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat dit het verhaal is van één persoon maar van zovelen."
Ze vindt het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen de replica gaan zien. "Dit kun je niet meer ontkennen. En het verhaal moet doorverteld worden. Daar moet je jong mee beginnen."
Reacties
Een reactie posten